9. Niall!

*/Perspektywa Mayi/*

            Szłyśmy w milczeniu. Nie miałam ochoty nawet wspominać co się tam zdarzyło, ale pewnie  nieuniknione. To ON mnie pocałował, nie ja jego, ale ten pocałunek… wszystko na około nas przestało istnieć, nie zwracałam uwagi na nic innego poza Niallem. Te jego błękitne oczy, malinowe usta i blond włosy… A potem ta Cloe. Ona jest… ładna i chuda, chudsza ode mnie, nie nosi okularów. Za pewne jest zdolniejsza ode mnie i nie jest wegetarianinem i może chodzić z Niallem do Nando’s i zjeść z nim wszystko co zechce…

            Na samą myśl o moich kompleksach zaczęłam się rozklejać. Już po raz drugi rozpłakałam się tego wieczoru. Chciałam znaleźć się już w mieszkaniu i przebrać się w dresy i spać najlepiej przez kilka dni. Nie wychodzić z domu i nie patrzyć na słońce i nie spoglądać na pary idące ulicą, trzymające się za ręce.

            Miranda otworzyła drzwi domieszkania a ja od razu pobiegłam do pokoju. Ściągnęłam tą cholerną sukienkę i od razu cisnęłam nią w kąt pokoju. Miałam ochotę wymazać z pamięci wszystko z tego pieprzonego wieczoru. Ubrałam grube dresy i wpakowałam się po kołdrę mojego nowego łóżka. Schowałam głowę w poduszkę i rozpłakałam się.

            Usłyszałam trzask zamykanych drzwi. Podniosłam głowę i ujrzałam moją najlepszą przyjaciółkę. Usiadłam przytulając poduszkę. Pociągnęłam nosem a Miranda podała mi chusteczki. A potem się do niej przytuliłam i zaczęłam płakać.

- Maya, powiedz mi, czy warto płakać z powodu jednego chłopaka? – zapytała podnosząc mnie ze swoich kolan.

- To zależy jaki chłopak. – powiedziałam.

- To mam pomysł, zagrajmy w skojarzenia. – poprosiłam. – Emmm… cola.

- Picie… - wychlipałam

- Restauracja…

- Jedzenie…- powiedziałam wiedząc, że zbiera mi się na płacz.

- Nando’s

- Niall! – ryknęłam płaczem.

            Teraz nie mogłam się pohamować, wybuchłam płaczem na dobre. To było okropne. Dlaczego jestem taką ofiarą losu. Jak przydarzy mi się coś niesamowitego, a zaraz potem takie nieszczęście. Boże.

- Jezu, Maya, powiedz mi chociaż co się wydarzyło. – poprosiła.

- Wyszłam na korytarz, musiałam ochłonąć, bo wydawało mi się, że mogłam fruwać po tej aukcji jakbym dostała skrzydeł. Niall chciał mi pogratulować a ja nawijałam o tym jaka jestem szczęśliwa. Kiedy się uspokoiłam i przestałam skakać chłopak stanął na przeciwko mnie… chwycił moją twarz w ręce po czym mnie pocałował. – dalej płakałam. – Resztę znasz.

            Poczułam jak durne szkła kontaktowe zaczynają drażnić moje oczy. Wyciągnęłam je sprawiając, ze wszytko było rozmazane chociaż i tak było tylko nieco gorzej bo moje oczy były przepełnione łzami.

- W mojej torebce ma okulary. Podasz mi je? – zapytałam.

            Po chwili widziałam nieco ostrzej

- A wiesz co jest najgorsze… że…że…że ja się chyba zakochałam. – powiedziałam przez płacz.

- To nic złego się zakochać.  – próbowała mnie pocieszyć.

- Tylko, że ja się zakochałam w chłopaku który ma dziewczynę! – dalej płakałam. – Dużo lepszą ode mnie ładniejszą, zdolniejszą.

- Maya, Maya stop! Nikt nie może być ładniejszy i piękniejszy od ciebie, a już na pewno zdolniejszy. Pamiętasz, obraz który machnęłaś w pierwszej klasie gimnazjum. Kiedy się zaprzyjaźniłyśmy, zaraz po przeprowadzce? Wygrał konkurs plastyczny dla osób powyżej piętnastego roku życia! Jaka trzynastolatka bije na łopatki piętnastolatków?! – próbowała mnie pocieszyć.

- Ale ona na pewno je mięso!

- No a ty jesteś na tyle wytrzymała, że go nie jesz. I spróbuj wpaść w depresję to pożałujesz że wzięłaś mięsu do ust. Pamiętasz drugą klasę gimnazjum. Jadłaś mięso a potem wymiotowałaś, nawet nie próbuj go wziąć do ust. – pogroziła.

- Ale w tedy…

- Miałaś okropnego doła! Słuchaj będę mieć na ciebie oko, ale jak tylko się dowiem, że wymiotowałaś bo zjadłaś to pieprzone mięso to będziesz mieć mnie na głowie dzień i noc. – oznajmiłam. – Weź się prześpij. Mamy być rano w domu. Jak chcesz możemy rozmawiać i wyłącznie po francusku.

- Dobra. Dobranoc. – powiedziałam jej po czym zdjęłam okulary i zakopałam się poduszkami.

            Przez długi czas rzucałam się z boku na bok, aż w końcu zasnęłam ze zmęczenia.

***

- Miranda, nie wejdę tam. On tam będzie i… - zaczęłam się jąkać.

- No skończysz?

- Ona pewnie też. – dokończyłam.

            Stałyśmy przed drzwiami mojego wakacyjnego domu. Miałam na sobie spodnie od dresu, za durzą bluzę i moje ogromne okulary. Włosy miałam związane w koka który rozwalał się tworząc coś le palma.

            Zrobiłam krok do tyłu i poprawiłam okulary na nosie.

- Jesteśmy tutaj, wlekłyśmy się przez pół miasta, nie mam ochoty wracać. Poza tym Louis dzwonił rano, że mam cię tutaj dostarczyć. – oznajmiła i nacisnęła klamkę.

            Zarzuciłam kaptur na głowę i szybko przebiegłam na schody. Nie miałam ochoty pokazać się reszcie domowników. Wpadłam do pokoju i trzasnęłam drzwiami i rzuciłam się na łóżko

            Rozległo się pukanie. Popatrzyłam na drzwi.

- Kimkolwiek jesteś nie naciskaj klamki i odejdź od drzwi. – powiedziałam.

            Mimo moich protestów Louis wszedł do pokoju z tacą. Postawił jedzenia na biurku i usiadł koło mnie na łóżku.

- Chcesz pogadać? – zapytał. – Cokolwiek stało się…

- Louis nawet mi nie przypominaj. Chcę pobyć sama.- oznajmiłam..

- Dobra smarku. – rozczochrał mi włosy. – Masz to zjeść. – powiedział.

            Wyszedł z pokoju zostawiając mnie samą. Popatrzyłam na tacę. Sałatka owocowa, woda i koktajl. Nie miałam ochoty jeść. Wypiłam wodę a koktajl i krojone owoce odstawiłam. Spojrzałam na drzwi od garderoby. Były lekko uchylone i zobaczyłam płótno. Podniosłam się z łóżka i podeszłam powoli do drzwi. Odsunęłam je i sięgnęłam po materiał.

            Było to najmniejszy materiał jaki był możliwy więc położyłam go na kolanach. Chwyciłam za paletę z farbami i pędzel. Tło zrobiłam na biało. Potem nie wiem czemu namalowałam czarnym kolorem czarne serce. Kiedy emocje mnie ponoszą potrafię przesadzić jeśli chodzi o moje rysunki. Tak było i tym razem. Serce było jak z porcelany, połamane i pokruszone a z jego wnętrza wylewała się krew.

            Popatrzyłam na obrazek. Położyłam je na parapecie. Znalazłam moją torbę. Była w niej masa ołówków wszystkich grubości. Kilkanaście gumek do mazania i z cztery szkicowniki których nigdy nie dokończyłam. Rysuje w tym który wyciągnę a do tego na losowych stornach.

            Wrzuciłam do torby słuchawki i telefon. Założyłam za durzą bluzę i moje trampki. Zeszłam po cichu na dół. Byłam tak cicho, że nikt nie zauważył mnie jak wychodzę. Włożyłam słuchawki do uszu i ruszyłam ulicą. Po chwili zaczął padać lekki kapuśniaczek.  Nałożyłam kaptur na głowę i szłam dalej nie przejmując się małym deszczykiem.

            Po pół godziny marszu znalazłam się w parku. Usiadłam pod drzewem i wyciągnęłam jeden ze szkicowników. Po chwili trzymałam w ręku jeden z ołówków, jeden trzymałam w zębach, jeden za uchem a dwa w koku. Wolałam mieć ołówki w pewnych miejscach a nie gdzieś obok siebie. Nie było szans ich zgubić.

            Skończyłam i oddaliłam zeszyt na długość wyprostowanych rąk. Przedstawiał fragment ścieżki biegnącej koło skarpy i samotnego drzewa, w tle widać jakiś zamek. Uśmiechnęłam się do siebie. Schowałam zeszyt z powrotem do torby i wciągnęłam świeże powietrze nosem. Podniosłam się. Miałam ubabrane spodnie od mokrej trawy i szczerze powiedziawszy miałam to gdzieś. Przewiesiłam torbę przez ramię. W słuchawkach szła jedna z moich ulubionych piosenek P!nk. „Fackin’ Perfect”. Uśmiechnęłam się pod nosem.

            Wróciłam do domu. Wszyscy oprócz Nialla, siedzieli w kuchni i jedli kolację. Podeszłam do lodówki i wyciągnęłam butelkę zimnej wody. Nalałam sobie jej do szklanki. Do pomieszczenia wszedł blondyn i ta ruda.  Spuściłam głowę i wyszłam z pomieszczenia starając się nie patrzyć w oczy blondyna.

            Wybiegłam na górę. Znalazłam czerwony zeszyt i wyciągnęłam pióro. Wybazgrałam datę wpisu.

„Cześć tato

Ostatnio dostałam okropnej załamki. Po raz pierwszy się zakochałam bez granic. A to nie wszystko, chłopak mnie pocałował a zaraz potem przedstawił mi swoją dziewczynę. Ale on jest miły, opiekuńczy zabawny. Najfajniej jest w tedy kiedy idziemy do galerii handlowej. Niall musi zatrzymać się w każdej restauracji. Jego żołądek nie ma dna zje wszystko co leży na stole. Umie grać na gitarze klasycznej, elektrycznej, akustycznej,  basowej, barokowej i elektroklasycznej*. I zawsze podobają mi się jego buty… i oczy, i  uśmiech i włosy, i usta. Boże, widzisz tato? Chyba się zakochałam… nawet nie chyba tylko na pewno! A najbardziej boli to że ma dziewczynę, ładniejszą ode mnie! Czuje się źle stojąc przy niej. Ma takie ładne kręcone włosy i nie ma okularów i nie jest wegetarianinem, a Niallowi to pewnie na rękę i myśli że jest fajniejsza ode mnie.

            Do pokoju wpadła Miranda z małym uśmieszkiem na twarzy.

*Wiem, że Niall gra na sześciu gitarach tylko nie wiem na jakich więc wybrałam najpopularniejsze